جوان‌مردی

جوان‌مردی از مهم‌ترین صفات بارز انسان است همان‌طور که جفاکاری چنین است و از صفات بسیار بد دانسته می‌شود. هر کس نمی‌تواند جوان‌مرد باشد؛ اگرچه بسیاری می‌توانند جفاکار باشند و این وصف به نسبت بر همه افراد حاکم است. هر کس جوان‌مردی را دوست دارد و از آن لذت می‌برد؛ ولی هر فردی نمی‌تواند جوان‌مرد باشد. این کمال در خور همگان نیست و کم‌تر کسی می‌تواند مصداق عینی چنین کمالی باشد؛ به‌ویژه افرادی که گرفتار عناوین و مقامات ظاهری و اعتباری هستند کم‌تر می‌توانند جوان‌مرد باشند.

جوان‌مردی به طور کلی در افرادی دیده می‌شود که از اصالت و بزرگواری خاصی برخوردار باشند. افراد پست، فرومایه، کج اندیش و تازه به دوران رسیده هرگز جوان‌مرد نمی‌گردند.

در معنای جوان‌مردی به طور خلاصه باید گفت: «مردی» صفتی کمالی است و وصف «جوان» حکایت از شکوفایی آن وصف می‌کند. معنای بسیط این دو عنوان حقیقت معنای این دو مفهوم را به طور ترکیبی نیز بیان می‌دارد و بر این اساس، کسی را «جوان‌مرد» گویند که از بزرگی‌های خاصی برخوردار است. گذشت و ایثار برای جوان‌مرد کار آسانی است و آن را به‌راحتی جلوه‌گر می‌سازد.

افراد جوان‌مرد دارای حالتی هستند که از گذشت و ایثار لذت می‌برند؛ چنان که دیگران از امور گوناگون دیگری کام می‌جویند؛ گرچه ممکن است با تمرین و تربیت تا حدی چنین وصفی را در افراد ایجاد کرد؛ ولی می‌توان گفت این‌گونه اوصاف کمال در خور افراد عادی و همگانی نیست و فقط بعضی از افراد، استعداد عینی آن را دارند و چنین اوصاف کمال را به آسانی می‌توان در نهاد آن‌ها یافت.

دروغ و شایعه سلاح همیشگی ملحدان

دروغ و شایعه سلاح همیشگی ملحدان

1. دروغ اول:
   نویسنده کلمه اباعبدالله به امام حسین ترجمه کرده در حالی در روایات شیعه اباعبدالله به امام صادق (امام ششم) اطلاع می شود.
2. دروغ دوم:
   ملحدان از عربی ندانستن مردم سوء استفاده کرده و با نشان دادن یک متن عربی، هر دروغی را به آن نسبت می دهند تا به اهداف خود برسند، از این متن عربی از کتاب سفینه البحار است و چند جمله اول از امام نقل شده (نَحْنُ قُرَیشٌ وَ شِیعَتُنَا الْعَرَبُ وَ عَدُوُّنَا الْعَجَمُ) و بقیه به نقل از عمربن خطاب است یعنی عبارت ” ایرانی‌ها را باید دستگیر کرد و… ” به نقل خلیفه دوم است نه امام
3. دروغ سوم:
   عجم به معنی ایرانی نیست بلکه کاربرد آن برای انسانها به معنی کسی میشود که زبانش عربی نیست یعنی همه زبان ها، نه ایرانی پس معنی صحیح آن میشود
   “ما قریش هستیم، شیعیان ما عرب هستند و دشمنان ما عجم (غیر عرب زبان) هستند”

مردود بودن این روایت از نظر سند

در سند این روایت عثمان بن جبله قرار گرفته که مجهول است و همچنین سلمه بن الخطاب در سند او هست که نجاشی متخصص فن رجال، می گوید: او در حدیث ضعیف است .
از این روی این روایت هیچ اعتباری ندارد و نمی شود آن را به امام نسبت داد.

دلایل عقلی بر رد صحت این روایت :

دو طایفه اصلی قریش، بنی هاشم و بنی امیه هستند که دشمنان اصلی ائمه معصومین بنا بر تاریخ و نقل خود معصومین از بنی امیه هستند مانند ابوسفیان، معاویه، یزید و حکومت بنی امیه، پس بخشی از قریش دشمنان اصلی مکتب امام بودند پس ایشان هیچگاه بر قریشی بودند تاکید نمی کرد و اگر قرار بود امام دشمنان خود را نام ببرد اول بخش از قریش یا بنی امیه را نام می برد همانطور که در روایات صحیح دیگر نام برده اند

این دستگاه معاویه و بنی امیه بود که بر قریشی بودن خود میبالید و سعی داشت برای عوام فریبی، خود را منسوب به خاندان پیامبر نشان دهد و در زمان حکومتشان بسیار از این روایات جعل کردند تا حکومت خود را مشروع جلوه دهند و همچنین برای ائمه دشمن تراشی کنند

بر همگان واضح است که اکثریت پیروان اهل بیت از ابتدا تا انتهای ها، غیر عرب زبانان بودند که در زمان مختار که خون خواه امام حسین بود دو سوم از سپاهینانش غیر عرب تشکیل میداد و بعد از آن نیز هر روز بر مشتاقان اهل بیت در غیر عرب زبانان بیشتر میشد پس به سادگی می توان فهمید که عاقلانه نیست انسانی اکثریت پیروان مشتاق خود را دشمن بنامد بلکه کاملا واضح است کار دشمنان امام است تا از سیل مشتاقان ایشان بکاهد

دلیل قرآنی بر رد صحت این روایت :

بر طبق فقه شیعه هر روایتی تضاد با قرآن داشته باشد مردود بوده .
قرآن می فرماید : گرامی ترین شما نزد خدا با تقواترین شما است (حجرات ۱۳)
و پیامبر اکرم در تفسیر این آیه فرموده: پروردگار شما یکى است و پدر شما یکى و دین شما یکى و پیامبرتان یکى. هیچ عربى را بر هیچ عجمى برترى نیست و هیچ عجمى را بر هیچ عربى و…. مگر به تقوا (کنز العمال ح ۵۶۵۵)

دلیل روایی بر رد صحت این روایت :

نکته جالب اینجاست که کاملا خلاف این روایت، در روایتی از امام سجاد آمده، انگار ایشان برای دفع اینگونه روایات جعلی آن را گفته اند :

الإمامُ زینُ العابدینَ: لا حَسَبَ لِقُرَشیٍّ و لا عَرَبیٍّ إلّا بِتَواضُعٍ، و لا کرَمَ إلّا بِتَقوى.
هیچ افتخارى براى فرد قریشى و یا عرب نیست، مگر به فروتنى و هیچ برتری نیست مگر به تقوا.
(بحار الأنوار: ۷۰/ ۲۸۸)

منبع:

http://bavarbaran.ir