دستور خداوند به دنیا

حدیث قدسی:

یا دنیا! اخدمی من خدمنی و اتعبی من تبعک؛
ای دنیا! به کسی که به من خدمت می­کند، خدمت کن و کسی که دنبال تو می ­آید را خسته کن!

** منبع: تنبیه الغافلین و تذکرة العارفین، ج 1، ص 423 و 424.

برگرفته از ghasedoon.blog.ir

آیت الله امجد:گول چهره های نورانی را نخورید

آیت الله امجد:

حق،حق است از هر محلی که آن را بگیریم

گول چهره های نورانی را نخورید

دروغ نگفتن لازمه جامعه موفق است

بازیگری نکنید یعنی به خودتان دروغ نگویید علم و دانسته هایتان را زیر پا نگذارید واضحات را منکر نشوید لازمه جامعه موفق دروغ نگفتن است. دویست گناه از زبان است اگر زبانمان را حفظ کنیم می بینیم آنچه را باید ببینیم. انسان هیچگاه از سکوت پشیمان نمی شود.

با نظر حقارت به دیگران نگاه نکنید. ما چکار داریم به مردم نمره بدهیم. تهمت،ایمان را آب می کند همان طور که نمک در آب حل می شود.

حق ،حق است از هر محلی که آن را بگیریم.این که گوینده حق متقی یافاسق است در حق بودن سخن تاثیری  ندارد. گول چهره های نورانی را نخورید.

به اندازه ای که در این 30 سال برای اسلام تبلیغ شده در هیچ دوره ای تبلیغ نشده ولی می بینیم که امروز فساد خیلی زیاد است. مرحوم علامه طباطبایی در المیزان می گوید آن زمان که مظاهر دین در جامعه زیاد شود روح دین از بین می رود و این امر فساد آور است .ما امروز باید به روح دین برگردیم.

مقصود تو از سفرهای زیارتی چیه؟؟

حاج‌ سیّد هاشم‌ میفرمود: روزی‌ برای‌ دیدن‌ فلان‌، در کاظمین‌ که‌ بودم‌ به‌ مسافرخانه‌اش‌ رفتم‌، دیدم‌ خود با زوجه‌اش‌ ایستاده‌اند و چمدانها و اسباب‌ را

---

ص 672

بسته‌ و عازم‌ مسافرت‌ به‌ حجّ هستند پس‌ از کرّات‌ و مرّاتی‌ که‌ حجّ رفته‌ بود، و شاید تعدادش‌ را غیر از خدا کسی‌ نداند. به‌ وی‌ نهیب‌ زدم‌: تو که‌ هر روز کربلا میروی‌، مشهد میروی‌، مکّه‌ میروی‌! پس‌ کی‌ به‌ سوی‌ خدا میروی‌؟!

وی‌ حقّ سخن‌ مرا خوب‌ فهمید و ادراک‌ کرد، امّا به‌ روی‌ اندیشۀ خود نیاورد و خود را به‌ نادانی‌ و غفلت‌ زد، و خنده‌ای‌ به‌ من‌ نمود و خداحافظی‌ کرد و گفت‌: دعای‌ سفر برای‌ من‌ بخوانید؛ و چمدانها را دست‌ گرفته‌ بیرون‌ می‌برد تا به‌ حرکت‌ درآید.

حضرت‌ حاج‌ سیّد هاشم‌ میفرمود: دیده‌ شده‌ است‌ بعضی‌ از مردم‌ حتّی‌ افراد مسمّی‌ به‌ سالک‌ و مدّعی‌ راه‌ و سبیل‌ إلی‌ الله‌، مقصود واقعیشان‌ از این‌ مسافرتها خدا نیست‌؛ برای‌ اُنس‌ ذهنی‌ به‌ مُدرَکات‌ پیشین‌ خود، و سرگرمی‌ با گمان‌ و خیال‌ و پندار است‌؛ و بعضاً هم‌ برای‌ بدست‌ آوردن‌ مدّتی‌ مکان‌ خلوت‌ با همراه‌ و یا دوستان‌ دیرین‌ در آن‌ أماکن‌ مقدّسه‌ میباشد.

و چون‌ دنبال‌ خدا نرفته‌اند و نمیروند و نمی‌خواهند بروند و اگر خدا را دودستی‌ بگیری‌ ـ و العیاذ بالله‌ ـ مثل‌ آفتاب‌ نشان‌ دهی‌ باز هم‌ قبول‌ نمی‌کنند و نمی‌پذیرند، ایشان‌ ابداً به‌ کمال‌ نخواهند رسید. فلهذا در تمام‌ این‌ أسفار از آن‌ مشرب‌ توحید چیزی‌ ننوشیده‌ و از ماءِ عذبِ ولایت‌ جرعه‌ای‌ بر کامشان‌ ریخته‌ نشده‌، تشنه‌ و تشنه‌ کام‌ باز میگردند، و به‌ همان‌ قِصَص‌ و حکایات‌ و بیان‌ احوال‌ اولیاء و سرگرم‌ شدن‌ با اشعار عرفانی‌ و یا أدعیه‌ و مناجاتهای‌ صوری‌ بدون‌ محتوا عمر خودشان‌ را به‌ پایان‌ میرسانند.

کتاب روح مجرد

پایگاه علوم و معارف اسلام، حاوی مجموعه تالیفات حضرت علامه آیة الله حاج سید محمد حسین حسینی طهرانی قدس‌سره

http://eezishn.mihanblog.com

توحید

بسم  الله الرحمن  الرحیم

مَنْ عَبَدَ الِاسْمَ فَقَدْ کَفَرَ وَ مَنْ عَبَدَ الِاسْمَ وَ الْمَعْنَى فَقَدْ أَشْرَکَ. کسی که تنها برای اسم خدا پرستش کند کفر ورزیده و هر کس اسم الله و معنایش را در نظر بگیرد مشرک شده است.

آنچه مقتضای توحید و یکتاپرستی است، آن است که در پرستش معبود و الله تنها به مسما و معنای آن توجه شود، والاً اگر لفظ الله بدون معنی آن مورد توجه باشد مطلوبیت ندارد و کفر است و چنانچه اسم الله و مسمای آن هر دو عنوان معبود قرار گیرد این مطلب شرک خواهد بود؛ زیرا معبود را دو چیز دانسته‌ای یک اسم الله و دوم معنی الله، پس آنچه در مقام بندگی و پرستش صحیح است آن است که نه به لفظ الله تنها و نه به صورت مشترک اسم الله و مسمای آن، بلکه تنها از اسم الله معنا و مفهوم آن یعنی تنها ذات احدیت در نظر آید تا توحید حقیقی حاصل گردد.

کشکول العارفین به نقل از

  اصول کافى جلد ۱ صفحه: ۱۵۵ روایة: ۲

مژده امام حسین به زائران خود

عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ جَعْفَرَبْنَ مُحَمَّدٍ ع یَقُولُ إِنَّ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ ع عِنْدَ رَبِّهِ عَزَّ وَ جَلَّ یَنْظُرُ إِلَى مَوْضِعِ مُعَسْکَرِهِ وَ مَنْ حَلَّهُ مِنَ الشُّهَدَاءِ مَعَهُ وَ یَنْظُرُ إِلَى زُوَّارِهِ وَ هُوَ أَعْرَفُ بِهِمْ وَ بِأَسْمَائِهِمْ وَ أَسْمَاءِ آبَائِهِمْ وَ دَرَجَاتِهِمْ وَ مَنْزِلَتِهِمْ عِنْدَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ أَحَدِکُمْ بِوَلَدِهِ وَ إِنَّهُ لَیَرَى مَنْ سَکَنَهُ فَیَسْتَغْفِرُ لَهُ وَ یَسْأَلُ آبَاءَهُ ع أَنْ یَسْتَغْفِرُوا لَهُ وَ یَقُولُ لَوْ یَعْلَمُ زَائِرِی مَا أَعَدَّ اللَّهُ لَهُ لَکَانَ فَرَحُهُ أَکْثَرَ مِنْ غَمِّهِ وَ إِنَّ زَائِرَهُ لَیَنْقَلِبُ وَ مَا عَلَیْهِ مِنْ ذَنْبٍ.

امام صادق علیه السلام فرمودند:

همانا حسین بن علی علیهما السلام از نزد پروردگارش نگاه می کند به موضع اردوگاهش و محلی که شهدا با او قرار دارند و به زائرانش نیز نظر می اندازد، در حالی که ایشان بخوبی آنها را و نامهایشان و نام پدرانشان و درجات آنها و منزلت آنها را نزد خداوند، بهتر از احدی از شما نسبت به فرزندانش می شناسد، و بدستیکه امام حسین علیه السلام می بینید چه کسی ساکن کربلا شده (جهت زیارت) و برای او استغفار می کند و از پدران بزرگوارش می خواهد برای او استغفار کنند و می فرماید: اگر زائر من می دانست، آنچه را که خداوند برای او مهیا نموده است شادیش بیشتر از غمش می شد. و همانا زائر امام حسین علیه السلام از زیارت برمی گردد در حالیکه هیچ گناهی بر او باقی نمی ماند.

منبع: وسائل الشیعه/ج14/ ص423.

برگرفته از ghasedoon.blog.ir