بیشتر بیماری های جسمی با درد همراه است و شخص مریض ازبیماری خویش آگاه
می شود؛ ولی بیماری های اخلاقی و روحی این گونه نیست و آگاه نبودن از
مرض های اخلاقی، خودْ بیماری دیگری است. رهبران الهی با نهی از منکر و
یادآوری کیفر الهی، به عضو بیمار انسان فشار می آورند تا او از بیماری
خویش آگاه شود و در درمان آن بکوشد؛ ولی بیماری که از یادآوری مرض خودمی
رنجد، طبیب را دشمن خویش می پندارد و این رنجش نیز نوعی بیماری اخلاقی
است؛ زیرا پزشک باید عضو دردمند را نشان دهد و در صورت لزوم، آن را قطع کند
تا دیگر اعضا سالم بمانند.