آیت­ الله محمّد­تقی بافقی

محمّد­تقی بافقی 

ولادت: ۱۲۹۲­هـ.ق.               محلّ ­ولادت: بافق یزد.    

وفات: ­۱۳۶۵­هـ.ق.^۱              محلّ­دفن: حرم­ حضرت­ معصومه علیهاالسّلام، مسجد­بالاسر.

محلّ­تحصیل: یزد، نجف.

اساتید: حضرات آخوند ملاّ محمّد­کاظم ­خراسانی، سیّد­محمّد­کاظم یزدی و ... .

استاد­عرفان: سیّد­ احمد کربلایی.

     وی در تمام مدّت اقامت در نجف، هر صبح پنجشنبه، مسیر نجف تا کربلا را پیاده طی می­کرد؛ شب را در حرم امام ­حسین­علیه ­السّلام احیاء می­د­اشت و صبح روز جمعه به سوی نجف برمی­گشت تا شنبه در درس حاضر شود. ایشان پس از هفده ­سال اقامت در نجف، به ایران بازگشت­ و در قم سکونت گزید و در زمره ­ی کسانی بود که در دعوت از شیخ­­ عبدالکریم حائری و حمایت از او برای تأسیس حوزه ­ی علمیّه­ ی قم نقش بسزایی داشت. یک­ بار مرحوم شیخ ­عبدالکریم حائری به آیت­ الله بافقی فرمود: «اگر اوّل ماه پول برای شهریّه ­ی طلّاب نرسید چه باید کرد؟»؛ آقای بافقی فرمود: «آن به عهده ­ی من! اگر در هنگام پرداخت، پول نرسید مرا خبر کنید تا از "رزّاق ذوالقوّةالمتین" روزی نوکران صاحب ­الامر اَرواحُنا­لِتُرابِ­ مَقدَمِهِ ­الفِداه را دریافت کنم»؛ از قضا بعضی اوقات که شهریّه­ی طلاّب عقب می­افتاد، به ایشان خبر می­دادند؛ مرحوم حائری به آیت ­الله بافقی می­گفت: «حالا تو جواب طلاّب را بده!»؛ و شیخ ­بافقی بدون تأمّل پاسخ می­داد: «اگر تا عصر از خداوند شهریّه نگیرم، بنده­ ی خدا نیستم!»؛ بعد به مدرسه ­ی فیضیّه می­رفت و طلاّب را جمع کرده، می­گفت: «با­من­ به ­مسجدِ­بالای­سرِ­­حضرت­­ معصومه علیهاالسّلام بیایید که ­با­ خدا­ کار دارم»؛ و خودش پیشاپیش طلاّب مشغول دعا و صلوات می­شد. هنوز استغاثه و دعا تمام نمی­شد که پول می­رسید؛ این قضیّه مکرّر اتّفاق افتاد.

     محضرش انسان را به یاد خدا می­انداخت و حیاتش تجسّم ورع و تقوا بود. در جاهای خلوت نماز می­خواند و از اقتدای مردم اجتناب می­کرد و در نماز بسیار می­گریست.

     از فرمایشات اوست که می­فرمود: «علی ­بن­ مهزیار اهوازی بیست سال از اهواز به مکّه رفت تا حضرت ولیِّ عصر­ اَرواحُنا­لِتُرابِ­ مَقدَمِهِ ­الفِداه را زیارت کند. چرا یک بار، شب نیمه­ ی ماه­ شعبان به کربلا نیامد تا حضرتش را در کنار قبر جدّش امام حسین علیه­ السّلام ملاقات کند؟!». زمانی که زنان خانواده­ ی­پَهلوی بدون حجاب وارد حرم حضرت معصومه علیهاالسّلام شدند، شجاعانه به آنها اعتراض کرد و به خاطر این کار، مورد ضرب و شتم رضاخان قرار گرفت و مدّتی به ری تبعید شد. این غَیور مردِمجاهد از شدّت اندوه واقعه ­ی گوهرشاد سکته کرد و بخشی از بدنش فلج­ شد.

---

۱ - به نقل دیگر ۱۳۶۱­هـ.ق. (کاروان علم و عرفان)

http://ahlevela.com/index.php/shia-mystic/414-mohamad-taghi-bafghi