حجّت شمردن کشف و کرامات

برخی از سالکان و سرسپردگان به شخصیّت‎های عرفانی یا علاقمندان و دلباختگان به آن‎ها، چه در عرصة عقیده‎مندی و تبعیّت خویش از آن شخصیّت‎ها و چه در مقام اثبات حقّانّیت و علوّ مقام و مکانت شخصیّت‎های مورد علاقه و اعتقاد خود برای دیگران و اثبات درستی راه و مرام خویش، یعنی باورمندی و پیروی از آن شخصیّت‎‎ها، کشف و کراماتی را به آنان نسبت می‏دهند و وجود آن کشف و کرامت‌ها را دلیل تردید ناپذیری برای عظمت و شایستة سر‌سپاری بودن آن شخصیّت‎ها می‌شمارند. این رویّه از دیرباز تاکنون در بین مریدان و علاقمندان به شخصیّت‎های عرفان و تصوّف رایج بوده و کتاب‌های بسیاری حاوی داستان‌های کشف و کرامات عارفان، از قرون گذشته تا عصر ما به رشتة تحریر درآمده است.

در بعضی موارد نیز سالک مکاشفات خود و یا توانایی‌های روحی به دست آمدة خویش در انجام خوارق عادات و کرامات را دلیل حقّانیّت راه و راهبر خود تلقّی کرده و به اعتبار آن‎ها، بر ایمان و ثبات قدمش در آن راه افزوده می‏شود.

صرف نظر از آن دسته از کشف و کرامات و خوارق عادات که ناسازگار و معارض با عقل و وحی است و بی‎شک چیزی جز افسانه‌پردازی‌های مرید برای جلب و جذب مریدان تازه برای پیر و مرشد خود نیست و چه بسا روح آن پیر و مرشد هم از چنین افسانه‌هایی که حول شخصیّت او ساخته و به او نسبت داده‌اند بی‌خبر بوده و قلباً از این سخنان بیزار باشد، در زمینة کشف و کرامات باید به نکات زیر توجّه داشت.

سرزدن کرامات و خوارق عادات و دست دادن مکاشفات و شهود باطنی را به هیچ وجه دلیل حقّانیّت و صحّت راه شخص و وجود وجهة ربوبی و شمول توفیقات و تأییدات الهی برای وی نمی‌توان به حساب آورد و هر شخصی را که دارای کشف و کراماتی بود الزاماً نمی‌توان عارف شمرد. باید دانست که برخی از مکاشفات، چیزی جز تصویر نفس خود شخص در فضای خیال او نیست و چنین مکاشفات انعکاسی به هیچ وجه بیانگر حقایق عالم نبوده و تلازمی با حقّانیّت الهی عقاید و روش شخص ندارند. همچنین انجام کارهای خارق‎العاده از طریق توسعة قدرت‌های روحی حاصل از تمرینات و ریاضات، دلیل حقّانیّت فرد نیست؛ زیرا همان طور که از راه ریاضات رحمانی و انجام طاعات و عبادات شرعی، قوای روحی شخص بیدار و فعّال و بالنده می‌شود، با ریاضات شیطانی و غیرشرعی نیز می‏توان قوای نفس را فعّال و تقویت نموده و با استفاده از آن، کارهای خارق‌العاده انجام داد.

بنابراین همان گونه که در قدرت‌های ظاهری، همچون قدرت بدنی یا توانمندی اقتصادی، یا قدرت نظامی و یا اقتدار سیاسی، هیچ تلازمی بین قدرت و حقّانیّت نیست و از راه‌های درست و نادرست و مشروع و نامشروع می‏توان به آن قدرت‌ها دست یافت و در نتیجه، داشتن چنان قدرت‌هایی دلیل بر صحّت سخن، اندیشه، عقیده، مرام و آیین شخص دارندة آن قدرت‌ها نیست؛ در قدرت‌های باطنی و روحی نیز چنین تلازمی وجود ندارد. بهترین شاهد بر این امر، خوارق عاداتی است که به دست مرتاضانی انجام می‏شود که به خدا و دین و معارف دینی بی‌اعتقاد بوده و بالتّبع تارک احکام الهی وحتّی بعضاً آلودة به اعمال زشت و پلید می‌باشند.

http://ahlevela.ir/html/sereh%20hagh/index.htm

برای رسیدن به عشق الهی باید از عشق مجازی مدد گرفت؟؟؟!!!

برخی طریقت‌های عرفانی، با مطرح ساختن این که مَجاز پلی به سوی حقیقت است و برای رسیدن به حقیقت هر چیز باید از رقیقة آن کمک گرفت، لذا برای رسیدن به حقیقت عشق که همان عشق الهی است نیز باید از عشق مَجازی، یعنی عشق‎های دنیوی، مدد جُست، به پیروان خود توصیه می‌کنند که معشوقی دنیوی و بشری برای خود بیابند تا با عشق ورزیدن به وی و تلاش برای جلب و جذب آن معشوق، راه عشق ورزیدن به خدا و جلب نظر الهی را یاد بگیرند. دل سپردن به خوبرویان و عشق باختن به مُغبچگان، سوژة اصلی داستان‌های فراوانی در ادبیّات عرفانی است.

در این زمینه نیز باید توجّه کرد که گر چه وجود مشابهت‌هایی بین مَجاز و حقیقت، در وادی عشق قابل انکار نیست و امکان این را که کسی با گرفتار آمدن به یک عشق مَجازی، از خود‎پرستی و خودخواهی رهایی یافته و پاکبازی و ایثار در راه معشوق را تجربه نموده و به لطافت روحی دست یافته و آیین عشق را بیاموزد و از این آموختة‌ خود در راه عشق حقیقی بهره جوید، نمی‏توان مطلقاً منتفی دانست، امّا احتمال این را که شخص چنان در همان عشق مجازی غرق شود که تا پایان عمر به همان عشق مجازی مشغول و از عشق حقیقی باز بماند، نمی‌توان انکار کرد. قطعاً وجود کسانی که عشق مجاز برای همیشة عمر آن‎ها را اسیر خود کرده است به مراتب بیشتر از کسانی است که از عشق مَجاز درس آموخته و عبور کرده و از آن راه به حقیقت عشق، یعنی عشق الهی، راه یافته‌اند. بنابراین چون نمی‌توان مطمئن بود که شخص در وادی عشق از مَجاز گذشته و به حقیقت وارد شود، نمی‌توان رفتن به سوی عشق مَجازی را توصیه و تجویز کرد. کما این که ابتلائات و مصائب، مثل فقر و بیماری، در برخی اشخاص مایة‌ تزکیه و تطهیر روح از گناهان و تعالی و ترقّی معنوی بوده‌اند. امّا این موجب نمی‌شود که به اشخاص توصیه کنیم به دست خود، خویشتن را به فقر و بیماری مبتلا سازند. از این امر نمی‌توان غفلت کرد که توصیه و تجویز عشق مَجاز، بعضاً زمینه‎ساز آلودگی‎های اخلاقی و جنسی در بین اعضای چنین گروه‌هایی گشته و به جای طهارت و تعالی، آلودگی و انحطاط عاید آن‎ها شده است.
منبع:http://ahlevela.ir/html/sereh%20hagh/index.htm