ماهِ ماه (به مناسبت ولادت امام حسن مجتبی علیه السلام)

بسم الله الرحمن الرحیم

ماهِ ماه (به مناسبت ولادت امام حسن مجتبی علیه السلام)

منبع: سایت گوهر معرفت

ماه رمضان چه ماهی شد، وقتی مزیّن شد به زینت ماه پارۀ پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم.

و چه مبارک شد به برکت و کرامت وجود نازنین کریم اهل بیت، امام حسن مجتبی علیه السلام .

همان آقایی که با مُحبّتش، محبوب شدیم.

پیامبر صلی الله علیه و آله می فرمود: انَّ رَبِّى أَمَرَنى أَنْ احِبَّهُما وَ احِبَّ مَنْ یُحِبُّهُما. ( عوالم، الامام الحسن( ع)، ص 51. )

( پروردگارم مرا به دوستى حسنین و دوستى دوستان، آنان دستور داده است.)

نشسته ایم در این ماه، بر سفرۀ احسان و کرم به پهنای ولایت سید جوانان اهل بهشت.

عطا که می فرمود، آبرو هم می داد

حاجتمندی نزد امام حسن علیه السلام آمد. فرمود: حاجتت را بنویس و به ما بده و می خواست از این طریق صورت شرمسار وی را هنگام عرض حاجت نبیند. او چنان کرد. امام نامه‏اش را خواند و دو برابر خواسته‏اش بدو بخشید. یکى از حاضران گفت: اى پسر رسول خدا! این نامه چقدر براى او پر برکت بود؟

فرمود: برکت آن براى ما بیشتر بود؛ زیرا ما را اهل معروف ساخت. مگر نمى‏دانى که نیکى آن است که بدون درخواست، به کسى چیزى بدهى؛ امّا آنچه پس از درخواست مى‏دهى در برابر آبروى خواهش کننده، بهاى ناچیزى است. چه بسا وى، شب را با اضطراب و میان بیم وامید بسر برده و نمى‏دانسته که در برابر عرض نیازش دست ردّ بر سینه او خواهى زد یا با شادمانى خواهشش را برآورده مى‏کنى. و اکنون با تن لرزان و دل ترسان و پریشان نزد تو آمده است. اگر تو فقط به قدرخواسته‏اش به‏او ببخشى، در برابرآبرویى که نزد تو ریخته بهاى‏اندکى به‏او داده‏اى.( راضى آل یاسین، ص 28.)  

ظاهرش تمام ظاهر رسول خدا و باطنش تمام حقیقت او بود که رسول خدا صلی الله علیه و آله در حقّش فرمود: اشْبَهْتَ خَلْقى وَ خُلْقى. ( اعیان الشیعه، ج 1، ص 563 )

(فرزندم حسن، تو در ظاهر و باطن، شبیه من هستى.)

چند بار تمام هستی اش را با فقرا تقسیم کرد؛ خدایا شاهد باش ما فقیریم فقیر سبط اکبر رسول الله.

آری؛ ماه رمضان به نیمه که رسید، تمام شد به جلوه زیباروی امام مجتبی علیه السلام،  شد ماهِ ماه

آنقدر زیبا بود که وقتی جایی درنگ می کرد پاها رمق رفتن نداشت جمعیت راه را بند می آورد حضرتش مجبور می شد آن مکان را ترک کند.

آب زنید راه را هین که نگار می‌رسد                           مژده دهید باغ را بوی بهار می‌رسد

راه دهید یار را آن مه ده چهار را                              کز رخ نوربخش او نور نثار می‌رسد

چاک شدست آسمان غلغله ایست در جهان                    عنبر و مشک می‌دمد سنجق یار می‌رسد

برگرفته شده از goharemaerefat.ir

روزه مریض و ناتوان در ماه رمضان

عارف کامل مرحوم علامه طهرانی رحمة الله علیه:

مریض نگوید ماه رمضان آمده به دل من نمى ‏چسبد من باید روزه بگیرم، یا چند روز امتحان مى‏ کنم اگر مرضم شدّت پیدا کرد دیگر نمى‏ گیرم. همین که طبیب متخصّص ثقه (یعنى راستگوئى) تشخیص داد که ضرر دارد انسان باید اطاعت کند و بخورد. و در اینجا هم آن طبیب لازم نیست مسلمان باشد، غیر مسلمان هم باشد کفایت مى ‏کند؛ امّا باید ثقه باشد، راستگو باشد، به مرض انسان وارد باشد و بگوید که این روزه براى شما ضرر دارد و درست هم بگوید، راست بگوید. دو تا طبیب هم لازم نیست؛ اینجا شهادت عدلین نمى ‏خواهد، قول اهل خُبره واحدش هم کافى است. برداشتن خداوند روزه را از مسافر و مریض بمنزله صدقه است‏ خدا مى ‏فرماید: ما روزه را از مسافر و مریض برداشتیم لِلصَّدَقَة، یعنى روى محبّتى که خداوند داشت، بدون ملاحظة مزد و اجرى که به خدا برسد. آنوقت حضرت صادق (علیه السلام) مى ‏فرماید: اگر یکى از شما به کسى صدقه بدهد و او صدقة شما را قبول نکند، تحفة شما را قبول نکند، هدیة شما را قبول نکند، پس بدهد، چقدر بر شما ناگوار است! کسى هم که در ماه رمضان مریض باشد، روزه بگیرد یا مسافر باشد روزه بگیرد، صدقة خدا را رد کرده است.

 See more at: http://goharemaerefat.ir/

۸ تأثیر شگرف روزه داری بر بدن

یادداشتی به مناسبت ماه رمضان

با آرزوی توفیق برای همه‌ی مؤمنانی که عزم جزم کرده‌اند که پذیرای ماه رمضان باشند یا در این ماه مبارک به مهمانی خدا بروند، نکاتی را به عرض می‌رسانم:

رمضان در طول عمر انسان‌ها بارها می‌آید و می‌رود اما همیشه ما مسلمانان این‌طور فکر می‌کنیم که رمضان که رفت همه چیز را با خود می‌برد؛ و در ما هیچ تحولی ایجاد نمی‌کند.

ماه رمضان بهترین فرصت برای خودسازی است؛ حتی رسول‌الله (ص) در دورانی که هنوز مبعوث نشده بود، ماه رمضان را روزه می‌گرفت و در آخرهای رمضان به اعمال مخصوصی می‌پرداخت و در غار حرا، اعتکاف می‌کرد. یعنی به تنهایی آنجا می‌رفت و راز و نیاز می‌کرد. این ماه یک فرصت فوق‌العاده برای تحول در انسان است.

اما این مسئله را قبول دارم که پس از ماه رمضان می‌بینیم باز همان آدمی هستیم که قبل از ماه رمضان بودیم. تغییری در ما ایجاد نشد. چرا تغییری در ما ایجاد نشد و چرا باز دروغ می‌گوییم، باز محرم و نامحرم را رعایت نمی‌کنیم و یا در نمازخواندن تنبلی می‌کنیم مثل قبل از ماه رمضان؟

در سلوک عرفانی یک اراده و یک همت داریم. همت، آن هدف‌گیری بلند انسان است که می‌گوید من می‌خواهم این‌طور شوم. ولی اراده مربوط به اقدامات قدم به قدم انسان‌هاست. برای مثال آنکه همت ثنا دارد همتش به ثنا می‌رسد. اما در این راه باید از هزاران مسئله بگذرد. برای اینکه رمضان در ما اثر بگذارد باید آن همت را داشته باشیم. ما در جامعه همت مسلمان شدن و اسلامی شدن را داشته باشیم. همت پیرو محمد(ص) و علی (ع) و فاطمه(س) شدن را داشته باشیم؛ ماه رمضان روی ما اثر می‌گذارد و ما را صدها قدم به جلو می‌برد.

اما اگر این اراده را نداشته باشیم و از سر عادت و بنا به عرف روزه بگیریم و از یکی و دو وعده غذایی‌مان صرف نظر کنیم طبیعی است که چنین روزه گرفتنی اثری بر ما نمی‌گذارد. هر جلسه نیایش و قیام به نماز اثرگذار است ولی تا آن همت و هدف بلند را برای خودمان تعریف نکرده باشیم این‌ها تبدیل به مسائل روزمره می‌شوند و به طور عادی آن را انجام می‌دهیم و تمام می‌شود و باز همان می‌شویم که قبلاً بودیم.

برای مثال سفر مکه به تنهایی می‌تواند در انسان تحول بزرگی ایجاد کند ولی به شرط اینکه انسان بخواهد به این تحول برسد. اما همین‌طوری مکه رفتن یا اینکه فیشی خریداری کرده و یا نوبتش رسیده یا اینکه فلانی مکه می‌رود من هم همراهش بروم، این چنین حجی عاری از همت است. همتمان را باید از اول تعریف کنیم که می‌خواهیم بنده محبوب خدا باشیم؛ از مقربان درگاه حق باشیم اگر این همت را پیشاپیش خودمان قرار دادیم مطمئناً رمضان روی ما تأثیر زیادی می‌گذارد؛ ولی ندانستیم که می‌خواهیم چه کاره باشیم مثل همان دزدی می‌شویم که بیت‌المال را با آن همه حرمتی که در اسلام دارد در زندگی‌مان به کار می‌گیریم و رفاه برای خودمان درست می‌کنیم؛ روزه چنین فردی روی او اثر نمی‌گذارد.

باید خودمان هدفی را تعریف کنیم این کارها جزو قدم‌های آن هدف باشد هر کدام قدمی باشد به سوی آن هدف. به طور کلی مثلاً اگر خانمی از اول برای خود زندگی حضرت فاطمه(س) را تشخیص بدهد و تعریف کند، این مسئله به او کمک می‌کند که یک مقداری محبت دنیا در دلش کم شود. اما اگر چنین تعریف و هدفی نداشته باشد روزه‌ای که می‌گیرد اثری بر او نمی‌گذارد.

http://yasrebi.org/4346